AMAÇ: Yumuşak doku içindeki yabancı cisimlerin çıkarılması oldukça zor bir işlemdir. İşlemin başarıya ulaşması için lokalizasyonun iyice belirlenmesi gerekir. Bunun için en iyi yöntem floroskopidir. Bu çalışmada skopinin olmadığı hastanelerde streotaksik yöntemin etkinliğinin belirlenmesi amaçlandı. Genel cerrahi polikliniğine yabancı cisim batması şikayeti ile başvuran 17 hasta (12 kadın, 5 erkek; ort. yaş 23.23±10.8; dağılım 7-40) çalışmaya alındı. Hastaların üç yönlü grafileri çekildi. Tümünde yabancı cisim radyoopak idi. Hastaların tümüne lokal anestezi sonrası üç adet enjektör ucu ile işaretleme yapıldı. Daha sonra tekrar üç yönlü radyografiler çekildi. Bunların kılavuzluğunda uygun insizyonlar yapılarak yabancı cisimler çıkarıldı. Katlar anatomisine uygun olarak kapatıldı. Hastalar bir hafta sonra kontrole çağırıldı. Hiçbirinde infeksiyon gelişmedi. Hastaların tümünde yabancı cisimler başarı ile çıkarıldı. Skopi imkanı olmayan hastanelerde yabancı cisimler stereotaksik yöntemle çıkarılabilir. Doktor ve yardımcı sağlık personelinin radyasyona maruz kalmaması da önemli bir avantajdır.
YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: Removal of foreign bodies within the soft tissue is a very difficult process. To make this process successful the localization of the foreign body should be determined properly. Fluoroscopy is the best method for localization. Our aim was to determine the effectiveness of stereotaxy method in the hospital settings where the scopy was unavailable. Seventeen patients (12 females, 5 males; mean age 23.23±10.8; range 7 to 40 years) who presented to general surgery outpatient clinic for the foreign bodies embedded within the soft tissues were include into the study. Three-view-plain- radiographies were obtained. All of the foreign bodies were radiopaque. Local anesthesia was administered and then marking with three injector needles was performed in all of the patients. After marking the site, three-view-plain radiographies were obtained again. The foreign bodies were removed by performing convenient incisions through the guidelines of these radiographs. Layers were closed anatomically. The patients were asked to return back to the hospital one week later for control. None of the patients developed infection. Radiopaque foreign bodies were removed successfully in all of the patients. Foreign bodies can be removed with stereotaxic method in the hospital settings where the scopy was unavailable. Also prevention of the doctor and the other healthcare staff from to be exposed to radiation is an important advantage.


METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

AMAÇ: Bu çalışmada %0.025’lik ketotifen fumaratın mevsimsel allerjik konjonktivit tedavisinde etkinliğinin araştırılması amaçlandı. Çalışmamıza alerjik konjonktiviti olan rasgele seçilen 30 hasta (9 erkek, 21 kadın; ort. yaş 27.86 yıl; dağılım 9–56) alındı. Prospektif olarak yapılan çalışmada ketotifen fumarat %0.025’in alerjik konjonktivit belirtileri ve muayene bulguları üzerine etkinliği değerlendirildi. İlaç günde iki kez topikal olarak uygulandı. Belirtiler ve muayene bulguları ketotifen fumarat %0.025 başlanmadan ve başlandıktan sonraki 1., 7. ve 21. günlerde derecelendirilerek değerlendirildi. Belirtilerden (hastalar sorgulanarak) kaşıntı ve sulanma, muayene bulgularından konjonktiva hiperemisi, konjonktiva kemozisi, kapak ödemi, mukus sekresyonu skorlandı. Ketotifen fumarat %0.025 verilen 30 hastanın 18’inde (%60) allerjik konjonktivite bağlı kaşıntı ve sulanma şikâyetlerinin 1. günde hızlı bir şekilde azaldığı, 7. günde 22’sinde (%73) ve 21. günde 28’inde (%93) kaşıntı ve sulanma şikâyetlerinin anlamlı şekilde azaldığı, konjonktiva hiperemisi, kemozis, mukus sekresyonu ve kapak ödeminin azalarak ilacın etkinliğini uzun süre devam ettirdiği saptandı. Ketotifen fumarat %0.025’in hızlı etkisi ve uzun süreli rahatlama sağlaması nedeniyle alerjik konjonktivitte tercih edilebilir bir ilaç olduğu sonucuna varıldı.
YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: It was aimed to assess the short time and long time efficacy of ketotifen fumarate 0.025% in the treatment of allergic conjunctivitis. 30 patients (9 males, 21 females; mean age 27.86 years; range 9 to 56 years) with seasonal allergic conjunctivitis were randomly included into this study. In this prospective study the efficacy of ketotifen fumarate 0.025% on allergic conjunctivitis symptoms and signs were evaluated. Treatment was given topically twice daily. Ocular signs and symptoms were graded using a grading scale before ketotifen fumarate treatment and 1, 7, 21 day after treatment. Symptoms such as itching and tearing were assessed by asking the subjects, signs such as conjunctival hyperemia, conjunctival chemosis, eyelid swelling and mucus were graded by physical examination. Allergic conjunctivitis symptoms reduced rapidly on the 1st day after ketotifen fumarate 0.025% treatment in 18 of 30 patients (60%), reduced on the 7th day after treatment in 22 of 30 patients (73%) and reduced on the 21st day after treatment in 28 of 30 patients (93%) and conjunctival hyperemia, conjunctival chemosis, mucus, lid swelling decreased significantly after treatment and efficacy lasted long time. It is concluded that ketotifen fumarate is a favorable drug in seasonal allergic conjunctivitis with its rapid onset and long time action on releasing signs and symptoms.


METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

AMAÇ: Diyabetik nefropatinin erken saptanması ve agresif tedavisi büyük önem taşımaktadır. Bu amaçla kliniğimize ve polikliniğimize başvuran diyabetik hastalarda beta 2-mikroglobülinin (b2M) pratik ve uygulanılabilir bir diyabetik nefropati tarama testi olabilirliği test edildi. Elli üç diyabetik hasta (21 erkek [%39.6], 32 kadın [%59.4]) ve 20 sağlıklı erişkinde (4 erkek [%20], 16 kadın [%80]) 24 saatlik idrarda kreatinin klirensi, proteinüri, serum üre, kreatinin ve b2M düzeyleri karşılaştırıldı. Diyabetli grubun b2M düzeylerinin 1.4 µg/dl’den itibaren nefropati yönünden anlamlı değer taşıdığı, 2.4 µg/dl’den itibaren ise kesin nefropati tanısı koyduran değerlere ulaştığı gözlendi.

YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: Early diagnosis and aggressive treatment of diabetic nephropathy has great importance. We wanted to test if b2 microglobulin is practical and easily applicable method for a screening test of diabetic nephropathy in diabetic patients who present to clinic and outpatient’s clinic. Creatinine clearance, proteinuria, serum urea, and creatinine and b2 microglobulin levels in 24 hours urine were measured and compared in 53 diabetic patients (21 males [39.6%], 32 females [59.4%]) and 20 healthy adults (4 males [20%], 16 females [80%]). In our study, positive correlation was found between creatinine clearance and proteinuria with b2 microglobulin levels. We observed that b2 microglobulin levels beginning from 1.4 µg/dL in diabetic group were significantly valuable for nephropathy and become distinctive for nephropathy diagnosis beginning from levels of 2.4 µg/dL.


METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

AMAÇ: Fitobezoar, gastrointestinal sistemde bulunan gıdaların sertleşmesi ile oluşur. Bunlar ince bağırsak tıkanıklıklarının nispeten nadir nedenlerindendir. Genellikle portakal, Trabzon hurması gibi yumuşak, lifli gıda alınımı anamnezi ile birliktedir. Yumuşak ve liflilerin dışındaki gıdalarla fitobezoar gelişmesinde temel neden sıklıkla mide ameliyatlarının yol açtığı gastrik stazdır. Mide fitobezoarlarının seçilecek tedavisi gastrik lavaj, berrak sıvı diyet veya endoskopik parçalama ve çıkarma gibi ameliyatsız yöntemler olmakla birlikte, akut intestinal tıkanmayla kendini gösteren fitobezoarlarda kesinlikle cerrahi tedavi gerekir. Bu yazıda fitobezoarlara sekonder gelişen ince bağırsak tıkanıklıklarında tanı ve tedavi ile ilişkili faktörleri gözden geçirmek amacıyla, fitobezoar nedeniyle oluşan yedi intestinal tıkanıklık olgusu retrospektif olarak değerlendirildi.


YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: Phytobezoar is a gastric concretion composed of vegetable matter found in the alimentary tract. It is relatively uncommon cause of small bowel obstruction and is often associated with a history of recent pulpy foods such as persimmons and oranges. In the development of nonpersimmon phytobezoar the key element is gastric stasis, often induced by gastric surgery. Although the treatment of choice for gastric phytobezoar is nonoperative, based on gastric lavage, clear fluid diet or endoscopic fragmentation and removing, phytobezoars presenting as acute intestinal obstruction require mandatory operative management. To review the diagnostic and therapeutic implications of small bowel obstruction secondary to phytobezoars, we retrospectively evaluated seven patients with intestinal obstruction due to phytobezoar that we operated.
METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

AMAÇ: İntrakaviter brakiterapi serviks kanseri tedavisinin standart bir parçasıdır. Ancak uygulama şekli, fraksiyon sayısı ve dozları konusunda henüz bir fikir birliği bulunmamaktadır. Literatürde geleneksel olarak A noktasında verilen dozlar bildirilmektedir. Bu çalışmanın amacı A noktalarındaki geometriye bağlı değişiklikleri ve bu noktanın doz belirlemedeki uygunluğunu ve yeterliliğini araştırmaktır. Ayrıca kliniğimizdeki uygulama yöntemine göre rektum komplikasyon oranlarını belirlemektir. Haziran 1998-Haziran 2002 tarihleri arasında kliniğimizde yüksek biyolojik efektif doz’la (BED) (>110 Gy) tedavi edilen ve 12 aydan daha uzun süre izlenen 59 hasta retrospektif olarak incelendi. Sağ ve sol A noktalarının doz farklarının ortalaması 2.93 Gy (SD 5.93), medianı 149 cGy (4-4485 cGy) olarak bulundu. Hastaların sağ ve sol A noktaları arasındaki farkların değişim katsayıları ortalaması ve medianı sırasıyla %13.2 (SD 2.3) ve 8.5 Gy (0.2-110) olarak hesaplandı. Fraksiyonlar arası süre ortalama 8.6 gün (SD 5), fraksiyon dozlarının ortalaması 601.8 cGy (SD 143 cGy), medianı 625 cGy (230-1125) idi. Seçilen referans izodozuna göre intrakaviter rektum dozu 1620 cGy (SD 584.9), median 1586 cGy (479-3286) olarak hesaplandı. Rektal komplikasyon gelişen 10 hastada (%16.9) ortalama total BED değeri ve intrakaviter rektum dozu sırasıyla 144.5 Gy (SD 11), 1838 cGy (SD 506) idi. Komplikasyonsuz hastalarla arasında istatistiksel anlamlı fark bulunmadı. A noktası doz seçiminde yol gösterici olmakla beraber yeterli değildir. Rektum dozlarının göz önüne alınmasının komplikasyon riskini azaltacağı düşünülebilir. Hastalarımızın BED değerleri düşük olmamasına rağmen komplikasyon oranı yüksek değildir. Bu durumun nedenlerinden biri kişilerin radyasyona farklı duyarlılıkları olabilir.
YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: Although intracavitary brachytherapy is a part of cervical cancer management there is no international consensus about the standards of this treatment modality, administration routes, number of fractions and doses. In the literature, doses stated at point A are indicated traditionally. We aimed to demonstrate the difference between anatomical localizations of A points on the both right and left pelvic sides. We also aimed to find out the rectal complications in cases that had total biologic effective dose (BED) higher than 110 Gy. 59 cases treated in our clinic between July 1998 and 2002 with total BED value over 110 Gy and at least 12 month follow-up period were analyzed retrospectively. Mean of the variation coefficient between right and left A points was 13.2% (SD 17.6), median was 8.5 (0.2-110); the mean and median of the dose differences of the right and left A points of the patients were found to be 2.93 Gy (SD 5.93) and 149 cGy (4-4485 cGy), respectively. Mean of interval time between fractions was 8.6 days (SD 5). Mean and median of fraction doses were 601.8 cGy (SD 143 cGy) and 625 cGy (230-1125), respectively. Mean and median of rectal intracavitary doses according to selected reference isodoses were calculated as 1620 cGy (SD 584.9) and 1586 cGy (479-3286), respectively. Means of total BED values and intracavitary rectal doses in 10 cases (16.9%) whom developed rectal complications were 144.5 Gy (SD 11) and 1838 cGy (SD 506), respectively. Using point A alone is insufficient and inappropriate because it may lead overdose exposure to critical organs. Total dose at rectum should be considered during treatment planning as it is in our clinical approach. Rectal complications do not always correlate with the BED values; different individual radiosensitivity may be the one of the reason regarding these complications.
METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

AMAÇ: Kataraktlı hastalarda, hümör aköz immünglobülin G (IgG) seviyelerinde meydana gelen değişikliklerin yaş, cinsiyet ve katarakt olgunluğu ile olan ilişkisi araştırıldı. Hiçbir sistemik ve katarakt dışında oküler patolojisi olmayan immatür veya matür katarakt tanısıyla fakoemülsifikasyon cerrahisi uygulanan 24 olgu çalışmaya dâhil edildi. Tüm hastalardan fakoemülsifikasyon cerrahisi sırasında ön kamaradan hümör aköz örnekleri alındı. Alınan örneklerdeki IgG konsantrasyonları radial immünodifüzyon yöntemi ile ölçüldü. Elde edilen sonuçların yaş, cinsiyet ve katarakt olgunluğu ile olan ilişkisi değerlendirildi. Tüm hastalarda ortalama IgG konsantrasyonu 5.99±2.68 mg/100 ml olarak bulundu. Altmış yaş üzeri olanlarda 6.15±2.57 mg/100 ml, kadınlarda 6.24±2.56 mg/100 ml ve matür kataraktlarda 6.82±2.61 mg/100 ml olarak bulundu. Altmış yaşın altındakilerde 5.76±2.95 mg/100 ml, erkeklerde 5.74±2.88 mg/100 ml ve immatür kataraktlı olgularda ise 5.00±2.52 mg/100 ml olarak bulundu. Yaş, cinsiyet ve katarakt olgunluğu yönünden gruplar arasında istatistiksel anlamda fark görülmedi (p>0.05). Kataraktlı hastalarda hümör aközde IgG değerleri bireyler arasında farklılık göstermekle birlikte, ortalama IgG değerleri ile yaş, cinsiyet ve katarakt olgunluğu arasında istatistiksel olarak anlamlı bir fark gözükmemektedir.
YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: To evaluate the relations between the changes in aqueous humor immunoglobulin G (IgG) levels and age, gender and maturity of cataract. Twenty-four patients who underwent phacoemulsification surgery for mature or immature cataract were included in this study. There were no systemic or ocular pathologies except cataract. Aqueous specimens from anterior chambers were obtained during phacoemulsification surgery in all patients. IgG concentrations in the specimens were measured by radial immunodiffusion method. The relation between IgG concentrations and age, gender and the maturity of cataract was evaluated. The mean IgG level was found to be 5.99±2.68 mg/100 mL in all patients. The mean IgG level was found to be 6.15±2.57 mg/100 mL in patients over 60 years, 6.24±2.56 mg/100 mL in females and 6.82±2.61 mg/100 mL in patients with mature cataract, respectively. However, the mean IgG level was 5.76±2.95 mg/100 mL in patients under 60 years, 5.74±2.88 mg/100 mL in male and 5.00±2.52 mg/100 mL in patients with immature cataract. There was no statistically significant difference between IgG levels and age, gender and the maturity of cataract (p>0.05). Although the IgG levels in aqueous humor differ between individuals, no statistically significant difference has been observed between mean IgG values and age, gender and the maturity of cataract.
METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

AMAÇ:
Gastroözofageal reflü hastalığı (GERD) intestinal sistemin sık rastlanan hastalıklarından birisidir. Laparoskopik ameliyatların popüler olmasından sonra laparoskopik fundoplikasyon ameliyatları da popüler olmuştur. Semptomlardaki azalma ameliyatın başarısını göstermekle birlikte bu semptomlar arasındaki azalmayı ölçecek yöntemler yoktur. Bu çalışmanın amacı GERD nedeniyle laparoskopik olarak Nissen fundoplikasyonu uygulanan hastalarda ameliyat sonrası dönemde yakınmaların azalma zamanını bir skala yardımıyla saptamaktır. Hastaların ameliyat sonrası 2., 4., 6. ve 8. haftalarda yara iyileşmeleri, intestinal sistem ve solunum işlevleri değerlendirildi. Skala oluşturulurken hastalardan görsel analog skala üzerinde semptomlarının ağırlığına göre 0’dan 10’a kadar puanlar vermeleri istendi. Bu skaladaki puanlama, ameliyattan bir gün önce ve ameliyattan sonra 2., 4., 6. ve 8. haftalarda tekrarlandı. Ameliyat öncesi skladan elde edilen toplam puan 33 (±4.83) idi. Ameliyat sonrası 2., 4., 6., 8. haftalarda elde edilen toplam skorlar ise sırasıyla 19.7 (±8.7), 8.6 (±7.23), 3.7 (±5.13), 1.8 (±3.46) idi (p=0.001, p<0.01). Ameliyat öncesi dönemdeki semptomların ameliyat sonrası 2., 4., 6., 8. haftalardaki azalmaları ise sırasıyla %22, %57, %77, %87 oranında idi. Uyguladığımız skalaya göre hastaların semptomlarındaki düzelmeler artarak ameliyat sonrası dönemde iki ay kadar devam etmiştir. Bu bilginin ameliyat öncesi dönemde hasta ile paylaşılmasının hastanın tedaviye uyumunu artıracağı kanaatindeyiz.

YÖNTEMLER:
BULGULAR:
SONUÇ:

OBJECTIVE: Gastroesophageal reflux disease (GERD) is one of the most common encountered gastrointestinal system disorders. Laparoscopic fundoplication procedures have been popular with the introduction of laparoscopic operation to the surgical field. Although the degree of the symptoms relief correlates with the success of the surgical procedure, there is no method available to measure the relief of symptoms. The aim of this study was to measure the timing of symptoms relief after operation by using a scale in patients that laparoscopic Nissen fundoplication were performed due to GERD. Wound healing, recovery of intestinal and respiratory functions of the patients were evaluated at 2., 4., 6. and 8. week after the operation. The patients were asked to choose point from 0 to 10 on visual analogous scale according to the degree of symptoms. The scoring points were repeated the day before operation and at 2., 4., 6. and 8. week after the operation. The total score obtained before operation was 33 (±4.83). The total score obtained at 2., 4., 6. and 8. week after the operation were 19.7 (±8.7), 8.6 (±7.23), 3.7 (±5.13) and 1.8 (±3.46), respectively (p=0.001, p<0.01). The decrease rates of the degrees of the symptoms before operation were 22%, 57%, 77% and 87% at 2., 4., 6., and 8. week after the operation, respectively. The symptoms relief augments and continues until postoperative second month according our scale performed. Thus, we consider sharing this information with the patients preoperatively should improve the compliance of the patients to the treatment.
METHODS:
RESULTS:
CONCLUSION:

CHARGE Sendromu; kolobom, kalp defektleri, koanal atrezi, büyüme geriliği, genital hipoplazi, kulak anomalileri ve/veya sağırlık gibi assosiye bulgu ve anomaliler ile karakterize nadir görülen bir sendromdur. CHARGE Sendromlu çocuklar birçok cerrahi giriflimin yanısıra yoğun medikal tedaviye de ihtiyaç duyarlar; ayr›ca multidisipliner
yaklaşımla kardiyoloji konsültasyonu, ayrıntılı göz muayenesi, işitme yardımı, özel eğitim desteğine ihtiyaçları vardır. Bu yazıda CHARGE Sendromu düşündüğümüz, koanal atrezi, dismorfik yüz görünümü, karakteristik kulak, sağ gözde kolobomu, sol gözde mikroftalmi ve total retina dekolmanı, mikropenis ve skrotum hipoplazisi bulunan 25 günlük bir erkek çocuğunu sunduk.

CHARGE association (or syndrome) is a rare disorder that arises during early fetal development and affects multiple organ systems and characterized by Coloboma, Heart defect, Atresia of choanae, Retarded growth and development, Genital hypoplasia, Ear anomalies/deafness. In this article, we described a 25-day-old male child with atresia
of the choanae, dysmorphic face appearance, characteristic ear, coloboma in his right eye, microphthalmia, retinal detachment in his left eye, micropenis and scrotal hypoplasia. Children with CHARGE association require intensive medical management as well as numerous surgical interventions. They also need multidisciplinary follow up including cardiology consultation; complete eye examination, hearing aids and adapted educational and therapeutic services.

Radius başı kırıkları, dirsek kırık-çıkıklarının %30’unu oluşturur. Dirsek instabilitesi zemininde radius başı kırıkları ile hiç de seyrek olmayacak sıklıkta karşılaşılmaktadır. Dirsek eklem fonksiyonlarında, dirseğin valgus stabilitesi önemli bir rol oynamaktadır. Humerus medial epikondil psödoartrozu olan bir hastanın dirseğinde medial instabilite zemininde parçalı radius başı kırığı ile karşılaşıldı. Bu kırık cerrahi olarak dorsolateral insizyon ile tedavi edildi. Bu yazıda, olgu ışığında medial kollateral bağın dirsek stabilizasyonundaki rolünü, bu stabilitenin medial epikondil psödoartrozu nedeniyle bozulmasının yol açtığı kuvvet dağılımının radius başına etkisini, bu etkinin yarattığı kırık ve tedavi şeklini irdeledik.

Radial head fractures account for 30% of all fracture-dislocations of the elbow. Elbow instability associated with radial head fracture is encountered not infrequently. A patient with ipsilateral radial head fracture in addition to untreated medial epicondyle fracture not treated previously which was the cause of medial elbow instability, was presented. The injury was treated surgically with a lateral approach through a single dorsolateral skin incision. The preventive role of medial osteoligamentous complex, clinical findings and treatment modalities were discussed.

Prostat adenokarsinomları erkeklerde ikinci sıklıkla görülen tümörlerdir; en sık pelvik lenf nodlarına, akciğere ve iskelet sistemine metastaz yapar. Beyinde metastatik prostat kanseri nadirdir ve daha çok otopsi çalışmalarında multipl dural tutulumlar şeklinde saptanır. Bu yazıda temporal bölgede skalp şişliği ile prezante olan ve radyolojik olarak birden fazla kranyal kompartmanda tutuluma neden olan dural metastatik prostat adenokarsinomlu olgu sunuldu. Olguda görülen skalp şişliği ile prezantasyon ve kranyal alanda birden fazla kompartmana yayılım prostat adenokarsinomlarının kranyal metastazları için ilginçtir.

Prostatic adenocarcinomas are the second most common encountered tumors of men which make metastasis mostly to the pelvic lymph notes, lungs and skeletal system. Cranial metastases from prostatic cancer are rare and mostly seen as multiple tumoral lesions developing in cranial dura in autopsy series. We presented a case with previously diagnosed as prostatic adenocarcinoma which caused scalp swelling on temporal region. Solitary metastatic tumors were evaluated radiologically and these were presented in more than one cranial compartment which was originated from cranial dura. Presentation of the case with scalp swelling and metastasis to the several cranial compartments is interesting.

Miyoepitelyoma tüm tükrük bezi tümörlerinin %1’inden azını oluşturan nadir bir patolojidir. En sık parotis bezinde karşımıza çıkan bu tümörün tanısında histopatolojik çeşitliliğinden dolayı bazen güçlükler yaşanmaktadır. Bu olgu sunumunda, sağ parotise uyan bölgede şişlik nedeni ile 1984, 1987 ve 1992 yıllarında üç defa ameliyat olan bir kadın hasta tartışıldı. Kitlenin son ameliyatı ardından tekrar büyüme eğilimi göstererek 14x12 cm ölçülerine ulaşması nedeniyle hastaya total parotidektomi uygulandı. Patoloji sonucu miyoepitelyoma olan hasta, klinik ve patolojik özellikleri ile birlikte sunuldu.

Myoepithelioma is a rare pathology that accounts for less than 1% of all salivary gland tumors. It is mostly seen in parotid glands. The diagnosis of the parotid gland tumors is mostly difficult because of their histopathological variability. In this case report, a female patient who had a swelling at her right parotid gland and who was operated three times in 1984, 1987 and 1992 was discussed. Since the lesion reached the sizes of 14x12 cm with a tendency to grow after the last operation, total parotidectomy was performed. Pathological diagnosis confirmed myoepithelioma. This case was presented with clinical and pathological properties.